Każde z imion użytych w odniesieniu do Boga opisują inny aspekt Jego charakteru:
El, ELOAH: Bóg „mocny, silny, zaszczytny” (1 Księga Mojżeszowa 7.1; Księga Izajasza 9.6)- etymologicznie El pojawia się w odniesieniu do „mocy” jak w słowach: „Mam moc” (1 Księga Mojżeszowa 31.29). El odwołuje się także do innych cech, takich jak jedność (4 Księga Mojżeszowa 23.19), zazdrość (5 Księga Mojżeszowa 5.9) i współczucie (Księga Nehemiasza 9.31), ale rdzeń całej koncepcji mocy pozostaje.
ELOHIM: Bóg „Stwórca, Wszechmocny i Potężny” (1 Księga Mojżeszowa 17.7; Księga Jeremiasza 31.33)- liczba mnoga formy Eloah podkreśla doktrynę Trójcy. Począwszy od pierwszych zdań w Biblii, ponadnaturalna moc Boża jest dowodem na to, że Bóg (Elohim) swoim słowem stworzył świat (1 Księga Mojżeszowa 1.1).
EL SHADAJ: „Bóg wszechmocny”, „Mocarz Jakuba” (1 Księga Mojżeszowa 49.24; Psalm 132.2, 5)- mówi o Bożej mocy nad wszystkim.
ADONAJ: „Pan” (1 Księga Mojżeszowa 15.2; Księga Sędziów 6.15)- używane w miejscu YHWH (JAHWE), które było uznawane przez Żydów za zbyt święte by mogło być używane przez grzesznych ludzi. W Starym Testamencie, imię Jahwe częściej używane było w odniesieniu do Bożego postępowania z ludem Bożym, natomiast Adonaj w odniesieniu do Bożego działania względem pogan.
JAHWE: „PAN” (5 Księga Mojżeszowa 6.4; Księga Daniela 9.14)- mówiąc dokładnie, jedyna właściwa nazwa dla Boga. Pierwszy raz imię to zostało użyte przez Mojżesza „JESTEM który JESTEM” (2 Księga Mojżeszowa 3.14). Imię to wskazuje na bardzo osobiste przebywanie Boga. Jahwe jest obecny, dostępny, bliski tym, którzy wołają o jego pomoc (Psalm 107.13), przebaczenie (Psalm 25.11) i prowadzenie (Psalm 31.3).
